Kornel Makuszyński - życiorys

Urodził się 08.01.1884 roku w Stryju k/Lwowa, jako jedyny syn spośród siedmiorga dzieci. Lata nauki spędził kolejno w Stryju, Przemyślu i Lwowie, gdzie studiował polonistykę. We Lwowie również zadebiutował jako poeta,a wkrótce jako recenzent teatralny.

Po wybuchu I wojny światowej został zesłany wraz z żoną w głąb Rosji, ale za poręką przyjaciół został zwolniony z zesłania i powrócił do Lwowa. Po pewnym czasie przeniósł się do Kijowa, gdzie objął kierownictwo Teatru Polskiego Stanisławy Wysockiej i funkcję prezesa Towarzystwa Literatury i Dziennikarzy.

W roku 1918 zamieszkał w Warszawie. Pracował jako krytyk i felietoniosta, współpracował z redakcjami dzienników i czasopism kulturalnych. W 1926 r. otrzymał Państwową Nagrodę Literacką za poemat „Pieśń o Ojczyźnie”, zaś w 1929 roku honorowe obywatelstwo Zakopanego,w którym często przebywał, angażując się w życie miasta a na stałe osiadł po Powstaniu Warszawskim. W 1966 roku otwarto w Zakopanem, w jego mieszkaniu muzeum biograficzne Kornela Makuszyńskiego, w którym pierwszym kustoszem została jego druga żona Janina.

Władze komunistyczne skazały Kornela Makuszyńskiego na zapomnienie, bo w swych książkach dawał świadectwo istnienia Boga, który jest źródłem tego, co w człowieku dobre i szlachetne. Jego książki znalazły się na powstałej w 1951r. tajnej liście książek nazwanych ideologicznie szkodliwymi i przeznaczonymi do likwidacji.

Po przełomie politycznym w 1956 roku, w 3 lata po śmierci Makuszyńskiego młodzi Polacy upomnieli się o Niego. Powstało wiele drużyn harcerskich Jego imienia, szereg szkół przyjęło Go za swego Patrona. Zaczęto drukować jego książki, powróciły one również do kanonu lektur szkolnych.

Kornel Makuszyński był poetą, powieściopisarzem, felietonistą, recenzentem teatralnym, ale największą popularność zdobył jako autor książek dla dzieci i młodzieży. Pierwszą książką dla dzieci był „Szewc Kopytko i kaczor Kwak”, potem przyszły następne: „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Panna z mokrą głową”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Szaleństwa panny Ewy”, i inne.

Dla najmłodszych we współpracy z rysownikiem Marianem Walentynowiczem napisał cykl historyjek słowno-obrazkowych: „Przygody Koziołka Matołka”, „Przygody Małpki Fiki-Miki” i inne.

Makuszyński nie lekceważył sobie małego odbiorcy. Był świadomy, iż ta najwdzięczniejsza publiczność jest zarazem niezmiernie wymagająca i że tworzenie dla niej nie jest sprawą łatwą. Promień słoneczny powiada mu przecież: „ Jeślibyś umiał pisać tak, aby cię każde dziecko pojęło, byłbyś wielki”. Autor „Bezgrzesznych lat” potrafił.

Był pisarzem, który wierzył w człowieka, w to, że w każdej ludzkiej duszy jest wiele dobra i miłości. O tym pisał i tego uczył w swoich książkach.